Als ik een beetje op de eetverhalen van andere ouders afga, kunnen we ‘onze’ kinderen in twee groepen beters onderverdelen: de kinderen die vanaf dag één alles lusten en de kinderen die vanaf dag één weigeren om elke vorm van vast voedsel tot zich te nemen. Ikzelf mag me gelukkig prijzen met een zoon die alles naar binnen werkt (de dreumes) en een zoon voor wie ik soms íets meer moeite moet doen (de peuter).
Afbeelding via Flaffy // Shutterstock.
Welles, nietes
Over mijn jongste zoon kan ik heel kort zijn: die eet alles wat je hem voorschotelt. Of het nou een stamppot is, pittige bami of gewokte groente: G. eet het allemaal en dat al sinds hij officieel vast voedsel mag hebben. Het lukt hem al aardig om met een vork te eten en voor de rest maak ik me eigenlijk nooit zo’n zorgen over of hij wel aan zijn trekken komt. Zo’n drama was het met het drinken (reflux), zo’n gemak is het dus met eten.
Mijn oudste zoon was op die leeftijd eigenlijk net zo. I. at met liefde stamppotten, maar ook dingen als sushi en couscous. Maar vanaf de leeftijd van anderhalf werd het ineens minder makkelijk. De Fase van het Grote Weigeren begon en ineens werd ik zo’n moeder die toneelstukjes op ging voeren om drie happen eten naar binnen te krijgen. Help!
Niet van een vreemde
Dat niet willen eten heeft die oudste zoon van mij waarschijnlijk niet van een vreemde. Ook ik was in mijn jonge jaren niet bepaald dol op de maaltijden die mijn moeder voor me klaarmaakte. (Terwijl ze eigenlijk best goed kan koken, maar dat begrijp je als kind ook later pas.) Ik herinner me bijvoorbeeld nog goed dat ik de gekookte aardappels achter het bankstel verstopte, want brrr. Paella, garnalen en de buitenlandse keuken vond ik trouwens wel heel lekker, maar helaas stond dat bij ons niet vaak op het menu in de vroege jaren negentig. ;)
Ik was dus zo’n kind dat regelmatig dagen achter elkaar hetzelfde voorgeschoteld kreeg. En dat was niet bepaald spannend, want ik ben min of meer groot geworden op het eten van macaroni met vleesjus…
Hier komt het vliegtuig/de buurman/de poes
Wat ik me ook nog goed herinner, zijn de inspanningen van mijn moeder om me een aantal sperziebonen te laten eten. De dikke, korte boon was de buurman, de gemiddelde boon mijn vader etcetera, etcetera. En met mijn zoon van bijna vier heb ik ook al heel wat nagespeeld om hem aan het eten te krijgen. De ene keer hebben we het over een vliegtuig, dan is het de auto van Bob de Bouwer of een vleermuis die terug in de grot moet om uit te rusten. En verder geef ik ook heel vaak een hond, kat, cavia of Pippi Langkous te eten als het even niet anders kan.. Ik denk dat ik in dit opzicht nog best relaxt ben, want ik zit liever met een chagrijnig kind aan tafel dan met een chagrijnig kind naast me in bed, omdat het van de honger is wakker geworden.
‘Nee, dat lust ik niet!’
Naast creativiteit om mijn kind(eren) aan het eten te krijgen, ga ik hier ook wel voor de gemakkelijke weg. Ik vind het dus niet erg om eens vaker hetzelfde klaar te maken of iets extra apart te koken. Want nogmaals: liever chagrijnig aan tafel dan midden in de nacht, want vooral van dat laatste word ik natuurlijk zelf ook niet zo vrolijk. ;)
Iets wat als superlekker beschouwd wordt, maak ik dus gerust twee of drie keer per week klaar. Zo hoor ik uiteindelijk minder vaak ‘Nee, dat lust ik niet!’ aan tafel en keert het plezier van samen zitten ook weer terug. Ik combineer iets wat we vaak eten wel vaker met iets nieuws, om zo mijn beide kinderen aan nieuwe smaken te laten wennen. En dan ben ik best trots hoor, als er weer een hap spinazie/boerenkool/rode kool naar binnen gaat. #Momlife
Vitaminen voor kinderen
Zo op het oog heb ik gewoon twee gezonde, Hollandse jongens rondlopen. Ze lopen niet heel de dag door te snoepen en te snaaien en zeker de laatste tijd gaan de bordjes weer gewoon leeg. Ik heb dus het idee dat het qua gezondheid en vitaminen ook wel snor zit. Misschien dat ik weer iets vaker het seizoensfruit op tafel moet zetten, maar dat is niet zo moeilijk. Qua groente én fruit is er gelukkig genoeg wat ze allebei lekker vinden.
Wat ik (nog) niet doe, maar best eens uit kan proberen, is het geven van multivitamine in de vorm van een kauwtablet. In zo’n tablet (vaak een klein pilletje) zitten meerdere vitaminen en mineralen. En wanneer je er eentje neemt, krijg je meteen voldoende voedingsstoffen binnen als aanvulling op je gewone maaltijd en voeding. Dit lijkt mij vooral handig, omdat ik dus écht niet twee keer per dag met een stuk fruit achter de jongens aanren. En we weten ook allemaal wel hoe het met die druppels vitamine D gaat..
Flinndal
Zowel offline als online is het aanbod groot: Holland & Barret (De Tuinen), DA, Kruidvat verkopen dit ongetwijfeld allemaal. Maar ook websites als die van Flinndal bieden multivitaminen aan. Het zeer brede assortiment van Flinndal richt zich op man en vrouw, jong en oud en biedt producten aan die zich specifiek richten op de weerstand, energie, beweging, botten, spieren of hart- en bloedvaten.
Over de multivitaminen voor kinderen (1-13 jaar) zeggen zij het volgende:
Kinderen zijn in de groei en halen alle bouwstoffen hiervoor uit hun voeding. Maar kinderen kunnen lastige eters zijn. Flinndal Multi Junior is een goede aanvulling op de voeding. Zo weet je zeker dat jouw kind de vitaminen en mineralen binnenkrijgt die belangrijk zijn voor een goede ontwikkeling.
Hartstikke handig dus en het lijkt me zeker eens de moeite waard om een avondje in de webshop rond te kijken. Nu de winter eraan komt, kan het geen kwaad wat extra bescherming in huis te halen.
Heb jij een makkelijke of moeilijke eter in huis? En at jij vroeger zelf gemakkelijk met de pot mee? Laat een bericht achter en laat het me weten!
