Weken geleden begon ik met het schrijven van een blog over samen slapen. En hoewel de jongste telg hier alweer een tijdje in zijn eigen kamer slaapt, wil ik je graag uitleggen waarom ik het delen van mijn ouderslaapkamer geen probleem (meer) vind.
Afbeelding via Shutterstock.
Tijd om een blog af te stoffen waar ik nog steeds helemaal achter sta. Ik schreef dit stuk in december 2017 en plaatste het op 14 maart 2018 toen G. een paar maanden oud was. Alles voor het creëren van een beetje begrip en tegengaan van de fronsende wenkbrauwen als je vertelt over ‘samen’ slapen in de ouderslaapkamer.
Toen ik in 2014 voor het eerst moeder werd, had ik het kamertje naast het mijne helemaal op de komst van een baby ingericht. Dit zou het plekje van mijn oudste zoon worden waar hij lekker in ‘onze’ familiewieg zou gaan slapen. Rooming-in en co-sleepen betekenden niet veel voor me en om eerlijk te zijn had ik me hier ook helemaal niet in verdiept. Dat I. zijn eerste nacht thuis naast mijn bed doorbracht, was dan ook het idee van mijn kraamhulp. Die plaatste voor het gemak zijn wieg in mijn kamer en de rest is geschiedenis.
Want toen ik in december vorig jaar met het schrijven van dit blog begon, was ik niet alleen moeder van inmiddels twee kinderen, maar ook een groot voorstander van rooming-in en co-sleepen geworden. Hoe dat gegroeid is, leg ik je natuurlijk met liefde uit.
Samen slapen, een taboe?
Laat ik even vooropstellen dat ik het altijd een beetje naar vind als mensen met hun ogen beginnen te rollen zodra je het samen slapen ter sprake brengt. Nu heb ik gemerkt dat het op zich niet erg is wanneer het om een baby gaat, maar zodra je het over een ouder kind hebt, lijkt het taboe veel groter te zijn.
Ik heb namelijk al heel vaak het gevoel gekregen dat ik mijn zoon aan iets heel ergs blootstelde door goed te keuren dat ‘ie ’s nachts best naast mij verder mocht slapen als hij wakker werd. En ook bezorgden opmerkingen en eyerolls mij vaak het gevoel een slechte moeder te zijn, omdat ik hem zo te erg zou verwennen en beschermen.
Voor mijn gevoel heeft een grote groep mensen (ouders?) een heel vertekend beeld bij wat samen slapen inhoudt. Het betekent namelijk niet dat je je kinderen dwingt om in de ouderslaapkamer te gaan slapen. Het houdt niet in dat ze geen plekje voor zichzelf mogen creëren en het betekent ook niet dat je automatisch 100% pro natuurlijk opvoeden bent (zoals de vrouw in dit filmpje).
Was ik heel sterk geweest, dan zouden die eyerolls mij natuurlijk niks doen en nam ik niet de moeite om deze situatie uit te leggen. Het gaat hier namelijk om mijn opvoeding en mijn kinderen en eigenlijk heeft de buitenwereld daar niet zo heel veel mee te maken. Maar omdat ik het vandaag dus wat uitgebreider over het fenomeen samen slapen wilde hebben, doe ik dat dit keer wel.
Maar eerst even wat vaktermen op een rijtje!
Rooming-in
Als je ervoor kiest om met je kindje in dezelfde kamer te slapen, dan doe je dus aan rooming-in. Dit betekent dat je baby of kindje in een wieg of apart bedje naast het bed slaapt en da’s vooral in het begin natuurlijk heel erg prettig en handig tegelijk. Want je hoort en ziet niet alleen alles veel sneller, ook het geven van de (nacht)voeding gaat een stuk gemakkelijker als je niet eerst een koude gang over hoeft te lopen om je baby uit zijn bed te tillen. (En omdat je de kunstvoeding tegenwoordig gewoon met lauw kraanwater klaar mag maken, ben je hier gelukkig ook snel mee klaar.)
Een nadeel van deze manier van slapen, kan zijn dat je minder vast slaapt. Als (kersverse) ouder slaap je namelijk op het geluid van je kindje en dat kan betekenen dat je van elke zucht en kreun wel een keer wakker wordt. En ik kan je ook vertellen dat het met zo’n kleintje naast je ook erg verleidelijk is om elke keer te checken of ‘ie ‘het nog wel doet’. Dat kan natuurlijk ook wel eens vermoeiend worden.
Co-sleeping
Iets verder dan rooming-in (met een wieg of ledikant) gaat het co-sleeping met je kindje. Want als je aan co-sleeping doet, neem je namelijk je kind bij je in bed (tussenin) of ligt het in een speciale co-sleeper tegen het bed van de ouders aan. Ook voor deze manier van slapen geldt dat je als ouder heel snel aan de behoefte van je kind kunt voldoen én hoort en ziet hoe het ermee gaat. Als nadeel wordt wel eens genoemd dat je tijdens het slapen per ongeluk op je eigen kunt kunt gaan liggen of het onder het dekbed kunt verstikken. Iets om over na te denken natuurlijk, al kan ik je uit ervaring vertellen dat je met zo’n ukkie bovenop je in bed echt heel anders slaapt, dan wanneer dit niet het geval is. Je lijkt toch lichter en bewuster te slapen en dat vind ik best bijzonder. Het is mij in ieder geval nog nooit overkomen dat ik ineens wakker werd met mijn zoon (I. of G.) onder me of diep onder het dekbed verstopt.
Zoals ik al schreef, maakte ik pas echt kennis met beide termen toen I. geboren was. Ik vond het gelijk superfijn om ’s nachts naar mijn knorrende kindje te mogen luisteren en ben heel blij dat ik dit heb gedaan. I. heeft in totaal acht weken bij me geslapen, zijn broertje tot een maand of vier. In het geval van I. vond ik het gewoon fijner om weer zonder die achtergrondgeluiden te kunnen slapen, bij G. merkte ik dat vooral híj baat had bij die stilte. (Zo zie je ook maar: elk kindje is weer anders!)
Nachtangst
Waarom ik uiteindelijk toch weer bij het delen van mijn slaapkamer en bed ben uitgekomen, heeft met de nasleep van nachtangst te maken. In een eerder blog heb ik namelijk wel eens iets verteld over deze slaapstoornis waar (op dit moment) mijn oudste zoon aan leed.
Want als ik zeg dat ik in zijn eerste levensjaar echt bizar weinig geslapen heb, is dat geen leugen. Voor ik het aandurfde zelf te gaan slapen, had ik hem al zeker twee keer ‘wakker’ en intens verdrietig in zijn bedje aangetroffen. Een paar maanden lang was het elke nacht raak en wiegde ik I. soms wel twee keer een uur lang in slaap. En als je dat allemaal alleen op moet vangen (voor een groot deel dan), is dat behoorlijk zwaar. Helaas kwam ik er pas vrij laat achter dat nachtangst de grote boosdoener bleek te zijn.
Omdat ik merkte dat zijn gedrag veranderde als hij op of bij me kon slapen, ben ik het co-sleepen weer toe gaan passen. Het leverde me in ieder geval weer vier uurtjes slaap per nacht op en.. een paar leuke verhalen voor later. ;)
Ervaring heeft me dan ook geleerd dat het vooral ouders met relatief goede slapers zijn die zich niks bij deze oplossing kunnen voorstellen. Want geloof me: al die vaders en moeders die soms meerdere keren per week naar het logeerbed verbannen worden, op een matras in de kinderkamer slapen of zelfs om beurten op de bank, doen dit allemaal om elk gezinslid een beetje nachtrust mee te geven. Je kunt namelijk best een paar keer op een brakke nacht teren, maar na een paar maanden piep je wel anders. Dan boeit het namelijk écht niet meer wat de rest van jullie denkt, want doorslapen is doorslapen.
Ik slaap in ieder geval weer prima, en de rest van de gezinsleden ook. En als dat betekent dat ik nog een tijdje aan co-sleepen moet gaan doen, vind ik het best. Zolang we hier nog allemaal in het grote bed passen, maakt het mij dus vrij weinig uit of er ’s nachts één of twee kinderen naast mamma willen slapen. Best gezellig, dat delen van mijn kamer. Enne, cliché maar waar: tegen de tijd dat ze achttien zijn, vind ik ze echt niet meer ’s ochtends naast me hoor.
Liefs Olga
Geef je er ook aan toe of moet hij elke avond terug zijn eigen bed in? :)
Mijn zoon wil elke nacht naast mij slapen, maar ik doe jammergenoeg geen oog dicht door zijn gestamp en gewoel. En als ik pech heb snurkt hij nog ook :)
Ja je bent niemand een verklaring schuldig hoor, maar ik snap dat je dat soms heel erg anders ervaart. Er zijn veel ouders die niet nadenken over wat ze zeggen voor ze nadenken hoe het bij een ander aan komt helaas.
Ik heb twee relatief goede slapers, en toch kan ik me er alles bij voorstellen. Mijn zoons slapen in principe in hun eigen bed/ledikant, maar als ze ziek zijn of om wat voor reden dan ook een zware nacht hebben, mogen ze meteen bij ons in bed. Enige nadeel is dat het dan wat krap wordt met z’n drieën in een tweepersoonsbed dus dan verkast 1 van ons meestal naar de bank. Maar inderdaad, ik denk dat je er pas echt over kan oordelen als je zelf structureel slaapgebrek hebt.
Ja die heb ik nog op Instagram laten staan. Poeh, ik had toen echt wallen van heb ik jou daar. Denk dat die herinneringen nooit zullen vervagen, dat gevoel in mijn hoofd en alles. Ben zo blij dat alle sou in orde is en dat ik lekker zelf kan en mag bepalen hoe ik hier vorm aan wil geven. En echt, ouders zouden hier zo voorzichtig over moeten oordelen. Als je al weken of maanden niet aan een normale nachtrust toekomt en je dan ook nog eens moet ‘verantwoorden’ over het hoe en waarom van je nachtrust. Daar werd ik zo verdrietig van.
Uiteindelijk is dat toch wat je ’s nachts wilt doen: slapen. En als dat nu even wel lukt als er een peuter of kleuter bij je komt slapen, so what.. Helemaal als je de volgende dag wel gewoon weer moet werken en presteren, dan kun je er meters slaapgebrek echt niet bij gebruiken.
Helemaal prima toch? Er komt vanzelf wel weer een punt waarop het kind iets anders wil. Misschien gebeurt dat als je derde kindje er is, misschien pas erna. Maar kan je uit eigen ervaring vertellen dat met twee kleine kindjes slapen ook prima te doen is. Hier sliep er eentje naast me in het bed en de ander lag in het wiegje. Waren toch al aan elkaars geluiden gewend, dus ze maakten elkaar ’s nachts gelukkig niet wakker.
Hear hear!
Noah slaapt ‘s avonds in eigen bedje en wordt rond middernacht huilend wakker en slaapt dan bij ons verder. Hij is inmiddels bijna 2,5 en ik hecht toch wel waarde aan een redelijk goede nachtrust. Vooral met baby 3 in de buik, haha.
Ik kan mij de foto’s van jou en I nog zo goed herinneren toen hij zoveel op en bij jou sliep. Hoe wel dat niet eens zo erg is, lijkt mij zijn angst en de weinige slaap wel killing. Gelukkig is dat inmiddels voorbij en slapen jullie allemaal heel erg lekker!
Mijn oudste slaapt vaak bij ons en ik kan daar totaal niet mee zitten. Ze slaapt dan het snelste weer verder en aangezien we met onze jongste al genoeg slapeloze nachten hebben vind ik dat prima. Een ding heb ik de afgelopen jaren wel geleerd. Slaaptekort is killing!