Alleenstaande moeder: reality vs. ‘op social media’

Toen ik voor het eerst moeder werd, werd ik ook direct een alleenstaande moeder. Niet meteen wat ik op mijn vierentwintigste van het moederschap (of van mijn leven überhaupt!) verwacht had, maar het liep nou eenmaal zo. Als geen ander weet ik hoe het is om alles alleen te regelen en dus een alleenstaande ouder te zijn. Ik vind er dus zeker iets van als mensen denken dat ze hun leven met dat van een alleenstaande ouder kunnen vergelijken.

Ik heb lang nagedacht over het schrijven van dit blog. Niet omdat ik er geen input voor had, maar omdat ik niet de zoveelste online azijnzeiker wil zijn. Het is dus niet mijn insteek om de tegenpartij naar beneden te halen, maar wel mijn insteek om een beter beeld van alleenstaand ouderschap te schetsen. 

#singlemomlife

Een paar jaar geleden volgde ik een blog van een redelijk populaire blogster. Net als ik was zij moeder, maar anders dan ik ook getrouwd en dus voorzien van iemand om de financiële lasten en lusten mee te delen. Toen deze partner een paar dagen op reis ging (mogelijk voor werk), verschenen er al snel foto’s op social media met onderschriften als: ‘Deze week ben ik ook een single mom!’. Ik ben er absoluut van overtuigd dat foto’s en uitspraken als deze met een knipoog gedeeld worden, maar stom vond ik het wel.

Zo verschenen er ook opmerkingen bij foto’s van de volle boodschappenkar en maaltijd van de snackbar. Allebei vastgelegd, omdat er geen partner was om de boodschappenlast mee te dragen en voor te hoeven koken. Want ook dit maakte deel uit van het single mom-bestaan.

Natúúrlijk draai je als alleenstaande moeder (of vader) meestal alleen voor het vullen van die boodschappenkar op. En reken je alles in je eentje af. Om vervolgens al die tassen en kratten in de auto te tillen en het karretje terug te rijden. En inderdaad, je eet ook vast wel eens een gemakkelijke hap, omdat je niet met de wensen van je partner rekening hoeft te houden. (Al heb je meestal wel een kind of twee, drie om voor te zorgen.) Maar het #singlemomlife leid je net even anders.. Het leven van een alleenstaande moeder ís anders.

Alleenstaande moeder

Er zijn vrouwen die er bewust voor kiezen om een alleenstaande moeder te worden en er zijn vrouwen die er helemaal niet bewust voor kiezen om als alleenstaande moeder te eindigen. In het eerste geval kiest de moeder-to-be voor een traject met een donor (bevriend of anoniem) en draagt zij in haar eentje de verantwoordelijke ouderrol.

In het tweede geval kun je alle kanten nog op. Je hebt vrouwen die kinderen krijgen met hun partner en na verloop van tijd scheiden, maar ook vrouwen die  er al heel vroeg alleen voor komen te staan. Dit zijn de vrouwen met een ‘partner’ die besluit om geen rol van betekenis te vervullen in het leven van (ongeboren) kind.

Al heel vroeg tijdens mijn eerste zwangerschap wist ik dat er er alleen voor kwam te staan. Hoewel ik er dus nooit direct bewust voor heb gekozen, werd mijn rol wel een onbewuste bewuste keuze.

Helemaal alleen verantwoordelijk

Het #singlemomlife, ook als de baby nog ‘in de maak’ is, houdt direct al in dat jij in je eentje voor alles verantwoordelijk bent. Dit houdt niet alleen in dat jij met je soms warrige brein alle medische afspraken moet onthouden en aflopen, maar ook dat je voor alle praktische en financiële zaken opdraait.

Zo lig je je tijdens de 20-wekenecho in je eentje op te vreten: wat als, wat als, wat als. Net als niet-alleenstaande ouders houd je rekening met slechte scenario’s, maar wanneer jij slecht nieuws te horen krijgt, ligt de beslissing alleen in jouw handen. Rouwen, in het ergste geval, doe je dan wel met jouw familie en vrienden, maar niet met de persoon die ook een stukje van zichzelf verliest. Als je een partner hebt, kun je je hier niks bij voorstellen. Denk daar maar eens over na..

Prijskaartje

Je hoeft geen geleerde te zijn om te weten dat een baby geld kost. Hoewel je na de geboorte van je kindje gelukkig tegemoetkomingen van de Staat ontvangt, moet je voor de geboorte toch echt een beroep op je eigen inkomen doen. Ik had het gelukkig wel goed voor elkaar, maar wist ook dat ik mij geen heel dure babykamer kon veroorloven. Kinderkleding kocht ik voornamelijk tweedehands en veel andere items had mijn moeder nog bewaard. Als je niet volledig van je eigen financiën afhankelijk bent, winkel je tijdens een zwangerschap toch net iets anders.

Na de geboorte van I. ontving ik drie dikke rekeningen. Een rekening voor de kraamzorg, eentje voor de partusondersteuning van de verloskundige en eentje voor de zorg vanuit het ziekenhuis. Omdat ik niet bijzonder of extra aanvullend verzekerd was, moest ik een deel van die kosten zelf betalen. Nu werd de medische bevalling gelukkig wel gedekt, maar ik schrok me wel mooi even te pletter van het prijskaartje van ongeveer € 2000 dat aan deze bevalling hing.

Zaken die een partner waarschijnlijk wel voor z’n rekening neemt, als jij nog midden in je kraambubbel zit. Ook eentje om over na te denken.

De real deal

Om even op de boodschappenkar en het patatje van de snackbar terug te komen: de alleenstaande moeder doet meer dan dat. De eerste weken moeten we in een rap tempo herstellen, omdat er niet iemand anders is die ’s nachts de voedingen en verschoningen doet. We moeten na die kraamweek weer gewoon aan de slag met het huishouden en onze boodschappen worden niet door onze partner in de keuken neergezet. (Natuurlijk kun je wel een beroep op lieve ouders, familie en vrienden doen, maar weet ook dat dit niet een privilege blijft.) Slechte nachten, buikkrampen en reflux vangen we alleen op. We eten soms bakje noodles en zak M&M’s, omdat er van koken niets terechtkomt.

We moeten ons verdedigen en verantwoorden, want door alleen te zijn, hebben we zo een stempeltje te pakken. We horen dat we zielig zijn, of juist kansloos, maar krijgen ook veel ergere dingen voor onze voeten geworpen. In veel gevallen worden we samen met goedkoop, dom of naïef in één zin genoemd.

En ook..

We krijgen (bij geluk) wél veel steun van familie en vrienden, maar voelen ook ‘dat dit toch anders is’. We missen iemand die de foto’s maakt, ons knuffelt en zegt dat hij/zij zo veel op jou lijkt en we krijgen geen moederdagcadeau ‘van pappa’.

We moeten wel eens vlak voor sluitingstijd met ons kind naar de winkel sjezen, omdat de melk tóch op is. En bij de kassa maken we mee dat we niet met de pin kunnen betalen. We vragen ons af waarom er geen alimentatie komt.

Herpakken

We zijn gekwetst en soms ook verschrikkelijk moe. Niet alleen omdat we ‘anders’ slapen, maar ook omdat we ons niet voor alle commentaar uit kunnen schakelen. We malen, redeneren en dat maakt ons moe. En als we ons eindelijk herpakken, vroeg of laat, en aan de buitenwereld laten zien, krijgen we opnieuw met tegenslag te maken. Want dan leren we ineens dat het gros van de leuke, fatsoenlijke mannen eigenlijk ook maar erg bekrompen is.

Dus besteden we thuis in onze opvoeding bij onze jongens éxtra veel aandacht aan het tonen van respect voor elkaar. En doen we samen boodschappen, eten we patatjes bij de Mac en gaan we verder. Want we weten ook: er gebeurt niks als wij het niet doen.

Disclaimer

Het is niet aan mij om over andermans gevoel te oordelen. En als je door omstandigheden veel zorg in je eentje draagt, snap ik de vergelijking met een alleenstaande moeder heel goed. Maar vergeet niet dat jij ondanks alles wel iemand hebt die van je houdt, bij je terugkomt, je steunt, laat lachen en onderhoudt. En hopelijk.. zorgen bij je wegneemt.

Ik schreef dit stuk voor én met alle alleenstaande moeders die ik de afgelopen tijd op Instagram sprak. Omdat ik jullie begrijp en voel. Omdat er achter elk profiel vol foto’s van jullie knappe kindjes een wereld vol ‘we’s’ schuilgaat.

Voor iedereen die wel wat steun kan gebruiken, mailen mag altijd naar info@daarwaseens.nl.