Hoe gaat het nu?

Hoe gaat het (nu) eigenlijk met mij? Dat is de grote vraag die ik al een tijd wil beantwoorden. Zoals jullie gemerkt hebben, is het hier het afgelopen jaar niet bepaald druk geweest. Toch heb ik zeker niet stilgezeten dit jaar. Want juist offline heb ik op een aantal fronten bergen werk verzet. Wat ik deed en hoe, dat lees je hier.

De afgelopen maanden heb ik namelijk kei- en keihard gewerkt om m’n leven weer leuker te maken. Het ging namelijk met mezelf, mijn studieplannen en inkomsten niet zo best. Maar nu gaat het met mij en mijn studieplannen gelukkig een stuk beter. En het financiële stukje zal over een tijdje ook niet meer tot mijn zorgen behoren. Ik heb in ieder geval positief nieuws met achtergrondinformatie om met jullie te delen!

Een flinke warboel

Met name aan het begin van dit jaar was het een flinke warboel in mijn hoofd. Ik wil mensen te graag te vriend houden. Ik probeer altijd zo veel mogelijk onenigheid te sussen. Ik wil soms (te) veel doen. En ik zeg meestal niet gemakkelijk nee als ik iets liever niet wil. Kortom: natuurlijk hét recept om van jezelf een wrak te maken en zo voelde ik me ook. Daarom heb ik een tijd met iemand gesproken die me hielp om naar oplossingen te zoeken.

Na een paar maanden ging het gelukkig weer een stuk beter. Praten met iemand die er écht voor je is en je verder helpt is zo fijn. En dat zorgde ervoor dat ik een ander groot probleem aan durfde te pakken, namelijk mijn studievertraging. Want sinds de geboorte van I. (de oudste dus) is het afronden van mijn opleiding stil komen te staan. In het begin kon ik me gewoon niet concentreren en zag ik soms alleen maar sterretjes, dus dat werd ‘m niet. En later leek het alsof pech elke keer mijn kant op werd gestuurd. Het schoot in ieder geval niet op (terwijl ik best wel wilde!) Tel daar het gevoel van schaamte en falen eens bij op en je begrijpt dat er te veel was om zonder zorgen verder te kunnen gaan.

Een rekenfout

Met mijn studieplannen ging het dus even niet zo goed. Ik wilde wel, maar het lukte lange tijd niet. Toch besloot ik om eerder dit jaar wél stappen richting afstuderen te zetten. Na een belletje met DUO moest ik alleen wel als een gek met een goed plan komen om mijn studie zo snel mogelijk op te kunnen pakken. Want om niet AL mijn studiefinanciering terug te moeten betalen, moest ik voor 31 augustus (2019 dus) alles hebben afgerond. Reden tot paniek, want ik had een rekenfout gemaakt: mijn tien jaar studeren ging namelijk in op 1 september 2009 en niet op 1 september 2013, toen ik aan mijn laatste studie begon.

Het duurde nog ruim twee maanden voor ik in mei bij de student-decaan op gesprek kon komen. En pas in juni, vlak voor het einde van het semester, kon ik bij een docent ‘van toen’ terecht. Van de examencommissie kreeg ik gelukkig groen licht om in de oude stijl af te studeren en ik mocht verder.

Het plan kwam erop neer dat ik voor 31 augustus kon afstuderen als ik vóór die tijd een compleet onderzoek op zou zetten, uit ging voeren én mijn laatste toets in zou halen. (En op de beide vakken een voldoende zou halen, dûh.) Met het oog op de zomervakantie kreeg ik alleen weinig kans van slagen… Afstuderen (en iemand daarin begeleiden) vraagt namelijk om frequent contact tussen beide partijen en dat kon mij, dankzij die zomervakantie, niet geboden worden. Maar omdat ik niks te verliezen had, ging ik de uitdaging toch aan.

Ik bracht de hele zomer al typende door, zag de kinderen bijzonder weinig…

en ben AFGESTUDEERD!

Hoe gaat het nu?

Ik voel me in ieder geval opgelucht, blij en kansrijk tegelijk (en nog meer). Afstuderen, al duurde het langer dan gepland, geeft me de kans om weer over een toekomst na te denken. En ja, dat is wat gedramatiseerd, maar ik hoef vanaf nu nooit meer het gevoel te hebben dat ik eerst nog iets moet doen voordat ik van wat anders mag genieten. Al was ik er niet elke dag mee bezig, het was er natuurlijk wel. Het is gewoon zo fijn om ergens te kunnen zijn, te kunnen zitten, zonder ‘ergens’ dat opgejaagde gevoel te bespeuren.

Met het verlossende bericht heb ik over een tijd mijn eerstegraads lesbevoegdheid op zak. Dat betekent dat ik straks als docent Nederlands aan de slag mag/kan gaan. Uit ervaring weet ik dat ik dat erg leuk vind, dus ik denk dat ik die vacatures bovenaan plaats.

Maar eerst ga ik de komende tijd lekker veel lezen, schrijven/bloggen en contacten leggen (en Funda afstruinen, puur voor het dromen en naar Pippi Langkous kijken met de jongens). En uiteraard hoop ik op een mooie nazomer zodat ik met de kindjes nog veel toffe buiten de deur kan doen. Over een paar dagen vier ik mijn afstuderen in combinatie met een garden-warming party. Ook dat wordt vast geslaagd. ;)