persoonlijk voor je kind

Het is een gekke tijd…

Hoi daar, wat leuk dat je in deze hectische tijd een momentje hebt kunnen vinden om hier bij te lezen. Het is alweer de derde week die we grotendeels binnenshuis doorbrengen. En ik weet niet hoe het bij jullie zit, maar in mijn bovenkamer loopt alles niet meer zo vloeiend in elkaar over als het zou moeten. ;) Het is een gekke tijd en dat merk ik aan alles en iedereen.

Met de jongens thuis lukt het me niet goed om veel te schrijven en te werken. Boeken lezen, foto’s maken of dit blog bijhouden zit er even niet meer in. Ik schrijf dus gemakkelijk hele weken aan hetzelfde stuk voor ik hem eindelijk kan delen. Het is een gekke tijd en daar deel ik meer over in dit blog.

Zoals jullie misschien op Instagram voorbij hebben zien komen, werk ik sinds kort op een school in de buurt. Ik geef er Nederlands en vind de locatie echt top. Maar ja, sinds de laatste getroffen coronamaatregelen werk ik op dit moment thuis. In een paar dagen tijd (drie om precies te zijn) is er na veel overleg een online lesprogramma opgestart en werken we met zijn allen digitaal. Ik begon aan dit blog nadat ik een e-mail over het stoppen met schudden van handen had ontvangen; in de tussentijd is er natuurlijk nog veel meer veranderd. Het is een gekke tijd en mijn gedachten gaan alle kanten op.

Hoe het begon..

Het begon allemaal met de opdracht om onze handen goed te wassen, in onze elleboog te niezen en te hoesten en vooral veel papieren zakdoeken te gebruiken. Stuk voor stuk basisregels als het om hygiëne gaat, maar blijkbaar was het noodzakelijk dit landelijk in het nieuws te brengen. Aan zeep en zakdoeken hier in huis geen gebrek, maar ik kocht toch maar een extra doosje tissues voor de zekerheid.

Daarna moesten we stoppen met het schudden van handen, werd aan de inwoners van Noord-Brabant verzocht om thuis te gaan werken en moest ook fysiek contact geminderd worden.

Op schooltje

Op school bij mijn oudste zoon is het gebruikelijk om ’s ochtends de hand van de juf en stagiaire te schudden. Toen het schudden van handen tijdelijk ‘verboden’ werd, stopten ouders hiermee. We stapten over op de elleboog of het maken van een buiging. Omdat fysiek contact in een kleuterklas lastig te verbieden valt, mochten de kleuters hun juf wel een hand blijven geven.

Kortom: regels met hun eigen beperkingen.

Onderstaand stuk schreef ik voordat er in mijn woonplaats officieel melding van het virus werd gedaan. Deze informatie is nu, op 28 maart, niet actueel meer, maar qua gevoel nog wel. Ik blijf het allemaal heel onwerkelijk en ongrijpbaar vinden in deze gekke tijd.  

Luiers op

Ondanks alles wat ik lees, vind ik het lastig om er een goed beeld bij te vormen. Ik ken niemand (persoonlijk of indirect) die aan dit virus lijdt, dus ergens blijft het nog abstract. Het is dus net alsof al het nieuws niet helemaal bij me binnen kan komen. Terwijl ik natuurlijk heel goed weet wát ik zie en wat het betekent.

Toen ik vorige week in de supermarkt stond, stond ik naast het schap dat normaal gesproken vol staat met pakken Pampers. Dit keer was het schap vrijwel leeg. Op het moment dat ik dit zag, vond ik dat toch wel griezelig. Was dit het werk van overbezorgde ouders die om half 9 ’s ochtends voor de deur stonden? Of is dit vaste prik voor de vulploeg op de maandagmorgen? Ik weet het nog steeds niet.

Er stond gelukkig (al) een kar met nieuwe voorraad klaar, maar het zette mij wel aan het denken. Want: wat wilde ik zelf gaan doen? En hoe?

Ik werd in ieder geval wel even met mijn neus op het feit gedrukt dat ik van wegwerpproducten afhankelijk ben geworden. Niet alleen van luiers voor mijn jongste zoon, maar ook van de wattenstaafjes, het maandverband en de zakdoeken. Om maar een paar simpele voorbeelden te noemen.

Hamsteren!

Omdat ik het vervelend vind om met mijn kinderen erbij boodschappen te doen, ligt er hier altijd wel wat voorraad in de kast klaar. Toen ik ouders hoorde spreken over voorraden aanleggen, wist ik niet meteen hoe te reageren. Zou in een crisistijd echt alles plotseling afgesloten worden?

Uiteindelijk heb ik voor de chaos uitbrak een paar keer extra boodschappen gedaan. Ik maakte een lijst van producten die ik per se wilde hebben en met aanwezige etenswaar kon combineren. Ik kocht niet te veel, niet te weinig en vooral praktische levensmiddelen. Want ja, ik heb ook kinderen en katten en die zijn natuurlijk wel volledig van mij afhankelijk. Het pak toiletpapier dat ik we-ken geleden kocht, staat overigens nog dicht in de kast.

Tijd om na te denken

Net als bij ieder ander stromen de berichten over dit virus, de maatregelen en effecten hier binnen. Ik probeer veel ervan en erover te lezen en wat ik lees zet me zo nu en dan wel aan het denken. Ik lees over de bloemen die worden doorgedraaid, het schrappen van de eindexamens voor 2020 en de effecten op mens en milieu. Het feit dat we wereldwijd ineens een stuk minder met de auto op pad zijn dit jaar, zorgt bijvoorbeeld voor een verandering in de lucht.

Ook dat ik even niet naar elke winkel toe kan om spullen voor huis en tuin te kopen, zorgt voor een verandering in mijn denken. Ik hergebruik ineens meer en ben zelfs bereid om spullen te repareren. Kom maar op met die naald en draad! Planten haal ik niet bij het tuincentrum, maar scoor ik bij de Albert Heijn in de hoek met korting. En na mijn confrontatie met het lege schap luiers ben ik zelfs bereid om een keer wasbare luiers (van bijvoorbeeld Nappys) uit te proberen. Of van die wattenstokjes van bamboe en wasbare pads waar je make-up mee kunt verwijderen.

Hoe nu verder?

Voorlopig breng ik het grootste deel van de dag binnenshuis door. Het schrijven van artikelen voor dit blog, privé of in opdracht, gaat moeilijk en duurt veel langer dan normaal. De kinderen zijn namelijk de hele dag thuis en los van het feit dat Netflix echt een uitkomst is, worden we er niet altijd vrolijker op. Er wordt hier soms flink geschreeuwd en gehuild. En reken maar van yes dat mijn kinderen niet stil kunnen zijn als ik Een Belangrijk Telefoontje Voor School pleeg.

Aan de andere kant weet ik elke dag goed af te sluiten. Ik heb twee gezonde kinderen en kan van een goed sociaal netwerk gebruikmaken. De tijd vliegt misschien niet, maar gaat wel voorbij. Tel je zegeningen. Al is dat de enige vorm van rekenonderwijs die je kunt geven.

(*) Op dit artikel is een disclaimer van toepassing.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Back To Top