Toen ik voor het eerst moeder werd, werd ik ook direct een alleenstaande moeder. Niet meteen wat ik op mijn vierentwintigste van het moederschap (of van mijn leven überhaupt!) verwacht had, maar het liep nou eenmaal zo. Als geen ander weet ik hoe het is om alles alleen te regelen en dus een alleenstaande ouder te zijn. Ik vind er dus zeker iets van als mensen denken dat ze hun leven met dat van een alleenstaande ouder kunnen vergelijken.
Vorig jaar schreef ik het al: mijn baby (van vier!) gaat naar de basisschool. Na een zoektocht op internet en een tweetal gesprekken wist ik het: mijn kind gaat naar de vrijeschool. Waarom ik hier als ouder voor gekozen heb, licht ik graag in dit blog toe.
Nog even en dan vieren we I.’s vierde verjaardag. Vier jaar oud alweer! Wat vliegt de tijd toch snel. Want nu ik iemands moeder ben, begrijp ik pas écht goed wat het betekent. Het ene moment sta je er alleen voor in een zwangerschap, het andere moment heb je al vier keer een verjaardag gevierd. Die vier jaar waren alles bij elkaar: mooi, emotioneel, zwaar en ook geweldig. En nu wordt m’n kind dus alweer vier en gaat hij in januari naar de basisschool!
Als ik een beetje op de eetverhalen van andere ouders afga, kunnen we ‘onze’ kinderen in twee groepen beters onderverdelen: de kinderen die vanaf dag één alles lusten en de kinderen die vanaf dag één weigeren om elke vorm van vast voedsel tot zich te nemen. Ikzelf mag me gelukkig prijzen met een zoon die alles naar binnen werkt (de dreumes) en een zoon voor wie ik soms íets meer moeite moet doen (de peuter).
