Nog geen zestien jaar oud was ik toen ik in 2006 voor het eerst zonder mijn ouders op reis ging. Het werd een werkweek naar Rome om precies te zijn. En dat betekende dat ik zo’n acht dagen lang door de straten van het warme en bruisende hart van Italië werd geleid, in de hoop mij iets meer van de cultuur bij te brengen.
Inmiddels zijn we zo’n tien jaar verder, ben ik tien jaar ouder, tien kilo lichter en minstens tien levenslessen rijker. En ook dit jaar pakte ik in de eerste week van april mijn (roze) koffer in om daar Nederland mee te verlaten. Ik vertrok, zoals jullie inmiddels wel weten, naar het bruisende Londen om daar een oude bekende op te zoeken, en leerde er minstens tien nieuwe dingen over mijzelf en de wereld om me heen. Ik voelde me stoer; sterk. En dit omdat ik koos voor iets dat ik zelf wilde doen en me niet meer door de mening of houding van een ander liet leiden. Of lijden, in zekere zin. Door de mannen om me heen.
In Rome: kunst, cultuur en drukte. Veel zon en ha, daar was mijn koffer!
Hoe dat kwam..
Het jaar dat ik vijfentwintig werd, vond ik een zwaar jaar. Niet omdat ik van hardcore student naar alleenstaande moeder was gegaan, maar omdat het constant aan me vrat dat ik nog geen enkele toekomstdroom uit had zien komen. (Gevoelsmatig dan, want ik weet en wist best wat ik in een korte tijd voor elkaar gekregen heb.)
Want diploma’s en een eigen huisje stellen blijkbaar erg weinig voor als je er alleen voor staat en je sociale leven met de Noorderzon vertrokken is. Niet bepaald het leven dat mijn zestienjarige ik zich bij de toekomst voorgesteld had. Want die dacht aan een maatje voor het leven en een ‘iets’ om samen op te bouwen. Die zag fotoalbums voor zich vol herinneringen aan feesten, landen en het leven. Die dacht dat ze op haar vijfentwintigste al lang een koophuis op haar naam had staan. Maar goed, mijn maatje nam een andere vorm aan en dat is ook heel waardevol.
Het liefst wilde ik na een tijd van hard studeren de wijde wereld in. Ik wist wat ik wilde bereiken en wat ik daarvoor moest doen: ik studeerde vaak tot diep in de nacht, ging niet op stap en investeerde in mijn relatie. En vooral dát kostte tijd die ik niet meer terug zou krijgen. Ik wilde reizen, steden bezoeken en landen aan mijn to-do list toevoegen. Met mijn gratis OV-kaart het land door en zien waar het schip zou stranden. Of de trein, in dit geval. Want het bleef natuurlijk wel de NS. Ik had gespaard en wilde elke zomervakantie optimaal benutten.
In plaats daarvan lag ik wekenlang in de achtertuin te zonnen. Want er was vaak geen tijd of geld om samen iets te ondernemen. En wanneer ik het niet meer zag zitten en een punt achter zo’n relatie zette, duurde het vaak niet lang voor de eerste vakantiefoto’s (met nieuwe vriendin.. ) op Facebook verschenen. Blijkbaar kon het allemaal wel, maar niet met mij.
Ik heb me daar lang rot over gevoeld. Begreep niet waarom ik braaf thuis bleef zitten, terwijl een ander een lange neus naar me trok. Waarom iemand niet met mij gezien wilde worden; niet op een terras, niet in een kroeg, niet op een strand en niet op foto’s. Ik voelde me vaak gepasseerd en een tussenstation. En het maakte me bovendien nog zo paranoïde als de pest. (Om maar te zwijgen over het aantal keer dat ik me afgevraagd heb of ik misschien te lelijk was.)
Heen en terug.
Ondertussen
Het constante focussen op mijn studie(s), de problemen van een ander én het zorgen voor een baby bleken een beetje teveel van het goede. Kreeg ik in plaats van mijn mid twenty crisis over de zin van het leven gewoon een burn-out cadeau. En dus kon ik alleen maar slapen, urenlang. Om vervolgens nachten wakker te liggen en hele monologen te houden tot ik eindelijk het licht begon te zien. Dat kostte me wel een jaar van mijn leven, maar dat heb je ook wat.
Ik begreep eindelijk dat je nooit de prins op het witte paard ontmoet als je niet van jezelf houdt. En dus leerde ik te waarderen wat ik wél had en ontdekte dat het leven niet bij zesentwintig ophoudt. Dat ik al lang een man in mijn leven heb en dat mijn huis en carrière wel belangrijk zijn. Ik leerde dat je niet moet zoeken, maar dat het geluk je soms ook gewoon aan komt waaien. Dat een glimlach op je gezicht je verder brengt dan je denkt. Sterker nog: ik vind het sinds ik verjaard ben alleen maar leuker worden.
In en na Londen ging er een wereld voor me open en ik merk dat ik de juiste signalen aan mijn omgeving afgeef. Ik studeer, werk en ontmoet regelmatig vrienden en vriendinnen. Ik schreef dit blog in bij de KVK en liet zo een andere toekomstdroom uitkomen. Opmerkingen van anderen doen me niet zoveel en als er iemand uit mijn leven wandelt, vind ik dat alleen een verlies voor de tegenpartij. Ik merk dat er heus mensen zijn die mij wel de moeite waard vinden en wél zien wie ik ben.
Er is een nieuwe tijd aangebroken; het reisvirus is aan. (Al zal ik daar voor het eerst in jaren ook echt voor moeten sparen, want: kind, luiers, verantwoordelijkheid.)
Liefs Olga
Ah Sab, wat ben je ook een lieverd! Dankjewel X
Je bent een top vrouw twijfel dan ook nooit echt nooit aan jezelf.
Respect voor jou!
X Sab
Wat heb je dit prachtig geschreven!
Hoi Bianca, mooie woorden van jouw kant! We houden inderdaad het liefst van die zekerheid en veiligheid; een pad dat voor ons gelegd is en dat geen kuilen of andere obstakels bevat. Maar dat heb je natuurlijk niet altijd onder controle. Ik vond het wel lastig hoor, om ineens van mijn perfect uitgestippelde route af te moeten wijken, maar ik ben inmiddels weer een beetje terug op de weg die ik genomen had. En ik denk dat het ook allemaal wel weer goed gaat komen dit jaar. Met misschien nog wat vallen en opstaan hier en daar, maar ik vind het in ieder geval allemaal weer leuk en dat is ook vreselijk belangrijk. :) X
Hoi Sas, dankjewel voor je berichtje. Het gaat inderdaad weer fijn allemaal en daar ben ik heel blij mee. En soms heb je daar eerst even een dip voor nodig om in te zien dat het ook weer beter kan gaan. X
Dat klopt. En ik ben heel blij dat ik dat nu inzie. :) X
Hoi Kelly, nee natuurlijk vind ik je reactie/opmerking niet raar. Ik vind het juist mooi en fijn om te lezen en ik vind het leuk dat je de moeite neemt om juist op dit stuk te reageren; dankjewel daarvoor. En voel je vrij om dat vaker te doen! :) X
Ik vind zeker dat reizen + kind mogelijk is, maar ‘durf’ het ook niet heel goed allemaal alleen te doen. Niet dat ik er een man voor nodig heb hoor, maar ik zoek gewoon nog even verder tot ik iemand gevonden heb die me over die drempel trekt en zegt: “Hee, we kunnen dit samen (aan)!”
Bedankt voor je lieve reactie! Ik reageer niet heel vaak op je blogs, maar als ik ze lees haal ik er wel iets uit; kracht en inspiratie. Dankjewel daarvoor! X
I’m in! :)
Bedankt voor je lieve woorden Saskia. Ook voor jou ligt er een toekomst met een mooi kereltje of mooi meisje in het verschiet :) X
Vervelend is dat he? Als je elke keer iemand treft die het ‘na jou’ veel beter lijkt te hebben. Alsof jij alleen leuk en goed genoeg was om problemen mee te delen. Maar goed, ik zie nu (eindelijk) in dat ’t voor de echt leuke mensen gewoon wat langer duurt voor ze tegen de ware aanlopen. ;) X
De periode na het behalen van mijn diploma vond ik zwaar. Opeens had ik alles waar ik van droomde: een baan, mooi appartement, Lieve vriend en een awesome hond.
Ik moest echt wennen aan vrije tijd en om daarin dingen te ondernemen. Ook in mijn eentje. En ik moest vooral heel erg wennen aan dat ik het heel erg goed heb. Ook het net beginnen met werken. In alles heel erg onzeker. Pas sinds een paar maanden heb ik het idee mijn draai gevonden te hebben. Dat heeft wel 2 jaar geduurd.
Het duurt soms even. Maar dan heb je ook wat ;). En jij hebt iig een prachtige kleine ondeugende kerel ?.
Goed bezig!
Wat mooi geschreven Olga, wat je schrijft over dat tussenstation is best herkenbaar.. van jezelf houden is inderdaad belangrijk. En Londen is een leuke stad he! :)
Wat een mooi open artikel heb je geschreven! En een mooie levensles zit er in, eerst van jezelf houden dan komt de rest vanzelf.
Wat een open en mooi beschreven artikel heb je hiervan gemaakt. Ik vind het mooi om te zien hoe je elke stap verder hebt genomen en blij bent met waar je nu bent. You go girl!
Mooi en openhartig geschreven, hier heb ik heel veel respect voor. Dat is iets wat je moet kunnen en durven! Het leven komt en gaat, net als de mensen erin, de wegen die je bewandeld kan je blind volgen, maar als je op een twee- of meersprong komt, kun je kiezen. Je loopt of blind een pad op of je gooit het roer om en volgt je hart.
Wat een mooie blogpost. Het is echt zo dat je eerst van jezelf moet leren houden. Goed dat je nu gaat voor wat jij wilt.
You get stronger at the broken places. (Ernest Hemingway).
Wat een mooi artikel. Ik ben blij dat je je beter voelt en mooie vooruitzichten/dromen hebt :)
Wat een ontzettend open blog hoe je er als 16-jarige tegen aan keek en hoe je nu als 25 jarige terug en vooruit kijkt. Hopelijk heb je nu je draai gevonden en besef je je terdege hoe waardevol je als persoon bent.
Yeah, you rock! Wat fijn dat je alles voor jezelf op een rijtje hebt. Ik vind het echt heel stoer dat je in je eentje naar Londen bent gegaan zonder I. en hoop voor je dat je nog veel vaker zulke leuke reisjes kan gaan maken (met of zonder I.) Ik word net als Sheila ook helemaal blij van je blog op deze (hier in ieder geval) druilerige dag én sluit me aan bij Sylvia’s laatste zin :-) je bent zo rijk als je je voelt! Fijne avond nog X
Goed zo! You go, girl!
Wat heb je dit mooi geschreven. Ik heb het idee dat ik je ineens vrij goed ken (klinkt een beetje gek misschien, goed bedoeld ;) Ik laat normaal geen reacties achter, maar dacht laat ook eens iets van me horen, als toch wel vrij vaste lezer.
You go girl! Om er maar een hysterische, maar welgemeende kreet in te gooien. En hoewel ik geen kind heb, zijn veel dingen wel degelijk herkenbaar. Het zijn misschien harde lessen, maar als we ze de rest van ons leven mee kunnen nemen, zijn ze het wellicht wel waard ;) Gek hoe alles dan ineens wat op zijn plek lijkt te vallen, hè? Geniet van je schattige zoontje, vrienden, familie en het ondernemerschap, want volgens mij ben je dan gewoon ontzettend rijk :)
Jaaah… wat een mooi inzicht! En kind + luiers betekent absoluut niet dat reizen onmogelijk is. Kijk maar naar mij, Oz ging als baby een maand mee reizen door Amerika. En zometeen gaat hij mee backpacken in Thailand. Reizen verrijkt je wereld! En dan ook meteen die van je zoon. Net zoals even er tussen uit gaan. Echt super om dit te lezen! Ik word er helemaal blij van.
Leuk jouw verwijzing naar Londen en je leeftijd van 16 jaar. Toen ik 16 was, praat ik over het jaar 1994. Ik liep toen zelfs stage in Londen. Piepjong, maar ik deed het toch maar even.
Let’s go?