De laatste tijd heeft het verander- en klusvirus mij behoorlijk in z’n greep. Met een nieuw bed, nieuwe accessoires, een nieuwe tafel, likjes verf en een nieuw behang (in de hal) begint het hier aardig op te knappen. Niet dat het er hier eerst onaardig uit zag hoor, maar na vier jaar ben je natuurlijk wel eens op je oude spullen uitgekeken. Tijd voor verandering en een frisse wind!
Ja mensen, je leest het goed: ik moet jullie iets vertellen. En omdat ’t om een (voor mij en I.) wel heel vrolijke boodschap gaat, heb ik de roze muisjes alvast uit de kast getrokken. Want nu het hier de laatste maanden echt heel lekker loopt, vond ik het tijd worden om het item ‘gezinsuitbreiding’ eens ter sprake te laten komen.
Nog geen zestien jaar oud was ik toen ik in 2006 voor het eerst zonder mijn ouders op reis ging. Het werd een werkweek naar Rome om precies te zijn. En dat betekende dat ik zo’n acht dagen lang door de straten van het warme en bruisende hart van Italië werd geleid, in de hoop mij iets meer van de cultuur bij te brengen.
Het is me meer dan eens overkomen dat ik een meelevende blik toegeworpen krijg als ik vertel dat ik in Assen woon en/of er geboren ben. Voor velen is het namelijk een soort uithoek waar mensen zich moeilijk verstaanbaar maken, de mode niet met de rest van Nederland synchroon loopt en weinig tot niks te beleven valt. Maar, is dat wel waar?
